Bijna aan het einde van de wereld

(Eva)
Bij reizen hoort onbereikbaarheid, vandaar dat het onderstaande stukje al bijna 2 weken over datum is. Aangezien we het thuisfront natuurlijk wel een beetje tevreden willen houden, zit ik nu achter de computer van een aardige meneer die ons thee, croisantjes en een dak boven ons hoofd geeft voor de nacht. Iets wat zeer welkom is daar alle hostels in dit dorpje vol zitten(?) of meer waarschijnlijk, geen zin hebben hun deuren te openen.

Entonces, hier komtie:

Na bijna 3 weken verlaten we dan definitief onze snel vertrouwd gemaakte nieuwe thuishaven. Buenos Aires, de stad waar de straten nat zijn van de lekkende airco's en volstaan met antieke auto's en machtig mooie bomen. Waar nachtclubs overdag veranderen in originele kledingzaakjes, taxi's bussen en brommers elkaar op hoge snelheid inhalen in veel te smalle straatjes, waar het geen probleem is om met 5 auto's naast elkaar te rijden op een 4 baansweg. De stad die opgedeeld is in cuadras en waar je op elke hoek goddelijk ijs en empanadas kunt halen. Waar je soms moet vechten de metro in of uit te komen en bussen onzichtbare haltes hebben zonder naam. De stad waar 1/3e van de voertuigen taxi is en mensen orde proberen te scheppen in de chaos door te pas en te onpas voor elk moment van wachten een rij vormen. De stad vol terrasjes en barretjes en restaurantjes. Indrukwekkend statige gebouwen en vervallen huizen, wc's zonder slot en prullenbakjes voor het toiletpapier. De stad waar we onze eerste woordjes spaans leerden, onze eerste hostelfeesten hielden en onze eerste reis-vrienden maakten. Dit alles laten we nu achter en voor de tweede keer heb ik het gevoel dat ik mijn thuis verlaat om op reis te gaan.

Ons geld verdwijnt na elke pinbeurt veel te snel weer uit onze portemonee, en dus hebben we het goedkoopste hostel van El Calafate geboekt: een container met twee stapelbedden. Het kan slechter want om ons heen lopen verwilderde mensen in bergsportkleding rond. Ze kamperen en eten waarschijnlijk alleen zelfgevangen wild want ze zien er hongerig uit. Kunnen we alvast wennen aan het idee dat wij er over een paar dagen ook zo bij lopen als we onze tent weer ergens in de stromende regen opzetten en voor de sçzoveelste dag op rij hongerig krekkers en noodlesoep naar binnen werken. met the w-trail p de agenda genieten we nu van het stevige containerdak boven ons hoofd.

Op twee minuten lopen van onze camping bevindt zich de hoofdstraat. Je kunt je die het beste voorstellen als een grtoe apres-ski kerstmarkt inclusief zoetsappige liedjes die uit grote boxen de straat in waaien. Om te kotsen dus.
De kerstmarkt-straat en onze camping liggen in een inmens grote vlakte van glooiende niets-heid. Het landschap is compleet leeg op een paar rotsformaties in de verte en een intens baby-blauw meer met flamingo's na. wouw. Tijdens de busreis naar de nabij gelegen gletsjer Perito Moreno heb ik het gevoel dat ik soms naar de rand van de wereld kan kijken. De vlakte strekt zich zo ver uit dat daar waar ze over gaat in de lucht, dat vast is omdat ze naar beneden afbuigt door de ronding van de aarde. Dit, plus zo nu en dan een verdwaalde struisvogel of alpaca in het strijklicht van een ondergaande zon is het ideale recept voor een hele dosis GELUKKIGHEID!

(Moya)
Hier moet ik even inbreken, want zo verliefd als Eva is op het landschap eromheen, zo verliefd ben ik op de gletsjer zelf. Nooit geweten dat ik zo lang onafgebroken naar een stuk ijs kon kijken. Hij straalt zo vele macht uit dat zelfs de meest enthousiaste Japanners af en toe hun vinger van de sluiter tillen om hem eerbiedig aan te staren - door hun eigen ogen ipv een cameralens.
De watervallen van Iguazu zijn oprecht prachtig, maar de helft van de tijd is het dringen om je plekje te bemachtigen en wordt het luide geklater van vallend water (:P) overstemd door nog luider kakelende toeristen. Bij de Perito Moreno heerst niets dan serene stilte & ontzag.
Af en toe wordt de stilte doorbroken door een luid gerommel dat nog het meest weg heeft van onweer. Aangezien licht sneller is dan geluid, ben je dan al te laat om te zien hoe het ijsblokje (ter grootte van een auto) van de gletsjer afbrokkelt en in het water plonst. Soms is het geluid echter een voorbode van iets nog groters en ben je wel op tijd - dan word je overspoeld door een soort kinderlijke blijheid en kan je niet anders dan al opgewonden roepend een gat in de lucht springen - "Yesss!" - alsof je zojuist toeschouwer bent geweest van een zware bevalling van een kerngezonde baby. Ik geloof dat mijn repertoir aan lovende woorden nu wel op is. Hast luego!

P.S. Deze blog kan niet aansprakelijk gehouden worden voor ene lichterlijk roze vertekend beeld van de werkelijkheid.

P.P.S. Zojuist (red: 2 weken geleden dus) zijn we bij de Chileens grens staande gehouden, omdat we niet aangegeven hebben dat we een halve tomaat, een kwart komkommer en een lege bananenschil mee probeerden te smokkelen. Dit alles is ons ontnomen.