Poging to inhaalslaag 1.0

CUIDATE! Dit stukje gaat gebeurtenissen van een maand beschrijven, dus begin er alleen aan als je tijd hebt of hak het in stukjes ;)

PERITO MORENO
Wie denkt dat we na Torres del Paine het hike-virus te pakken hadden, heeft het mis. In El Chalten, de Argentijnse hoofdstad van Patagonie (hike-paradijs), bleven we nauwelijks een dag. Heel spontaan besloten we de ellenlange busreis richting Bariloche te breken door een stop te maken in het mini-dorpje Perito Moreno (niet de gletsjer) en hier de cueva de los manos (grot met handen) te bezichtigen. Om 06:00 werden we, met slaapmasker nog op, uit de bus gekukeld.
De hele toeristenscene leek gerund te worden door 1 man (Hugo, aka onze vriend) en zijn secretaresse. Alle hostels schenen vol te zijn (wij verdachten ze er echter van gesloten te zijn of uberhaupt niet te bestaan) ivm HET festival van het jaar.Dit festival duurde tot 5:00 en onze bus ging die ochtend om 8:00. Toen we voorzichting (todo en espanol, claro) vroegen waar we dan konden slapen, werd dit met een lachsalvo beantwoord. Van 5:00-8:00 konden we thee drinken in het huis van onze vriend. Dat we evt niet tot het einde zouden willen blijven en meer behoefte zouden hebben aan slaap dan aan thee, kwam geen moment in hen op.

En zo geschiedde. Onze vriend bracht ons naar zijn huis (waar we de vorige blog schreven!) haalde onderweg ontbijt, reed ons vervolgens naar de cueva en terug en rond 21:30 vertrokken we met zijn vrouw en dochtertje van 7 naar HET festival. Smaken verschillen. Wij vonden het festival niet zo populair - de volledig uitgelopen bevolking van Perito Moreno en omstreken wel. Luisterend naar folklore en rock vochten we tegen de slaap, waarbij de beker rode wijn uit pak met ijsblokjes niet echt hielp. Om 3:00 was het blijkbaar kinderbedtijd (voor ons, onze 7jarige metgezel had nog makkelijk langer door gekund) en ik kan niet omschrijven oe dankbaar we waren toen onze vriend een matras tevoorschijn toverde. (We waren in de veronderstelling dat we op de grond moesten slapen.)

EL BOLSON & BARILOCHE
Na een lange busrit kwamen we aan in hippie- El Bolson, waar we dankbaar gebruik maakten van de buena onda door keihard te chillen. Hangmatten en zelfgemaakte jam alles. Met onze nieuwe Zwitserse vriend gingen we vervolgens naar Bariloche (nep-Zwitserland), waar we Choloa aten, kaartspellen speelden en op vrijdag avond in een foute Irish pub belandden omdat alle megaclubs ('commercial music + reggaeton') potverdorie -vrijdagavond?!- dicht waren.

CHILOE
Volgende bestemmins was Chiloe, op het eerste gezicht een schattig Chileens boereneiland, bij nader inzien HET vakantieparadijs voor de Chileense toerist in eigen land. Dit deed lichtelijk afbreuk aan het mysterieus glooiende landschap, maar het was vooral hilarisch om te zien hoe veel toeristischer de 'locals' zich eigenlijk gedroegen dan wij

PUERTO VARAS & PUCON
Hierna vervolgden we onze tocht richting Puerto Varas en Pucon, waar ene heel andere wereld op ons wachtteÑ die van de vulkanen. In Puerto Varas kayakten we op een te mooi blauw meer - waar we helaas al bijna verzadigd mee waren - MAAR dit keer naast een vulkaan. Dit smaakte naar meer (ha ha).
In Pucon maakten we ons klaar om er eentje te beklimmen Villarica, Eva met stille hoop op het 'avontuur' dat Torres del Paine niet was geweest. Aan de voet van de vulkaan namen we de skilift om een voorsprong te hebben op andere klimmers. Deze voorsprong viel een beetje tegen en zowel onze als alle andere gidsen liepen ZO langzaam dat Eva, na zich 15 min verbeten te hebben, zich liet ontglippen: 'kunnen we niet ieeets sneller?' Op 1 na (het enige andere meisje, dat we dan ook snel loosden) was de groep het hiermee eens en al gauw hadden we zelfs de 'koppositie'. Na zo'n 1,5 uur begon het stuk door de sneeuw. Helm, pikhouweel, extra grip onder de schoenen en door! En whauw, wat was dat gaaf. Zo mooi. En eigenlijk ook best stijl. Niet als eerste maar zeer zeker niet als laatste bereikten we na 3:20 in totaal easy de top. Eva wacht nogsteeds op haar avontuur ;) Maar het uitzicht: nogmeer whauw - what else can I say? Zo machtig om op een (overigens actieve) vulkaan te staan. We konden in de krater kijken maar helaas was er al een paar jaar geen magma/lava te zien.
Wie omhoog gaat, moet ook naar beneden - en hoe! Op onze klont en/of een plastic sleetje roetsjten we (niet altijd even snel...) door de sneeuw. Het laatste stuk liepen we - maar ook dit was bijna sliden omdat het steen bijna zand was en de zwaartekracht al het werk deed. We kregen een high 5 en een drankje, spoelden onze bestoften gezichten af in het meer (met strand) en sprongen in de nachtbus naar Santiago en de eerste de beste bus naar Mendoza, Argentinie.

Ennnnn het gaat me niet lukken deze inhaalslag af te maken! We zijn nu aangekomen bij begin maart. Wordt vervolgd dus ;)