Welcome to Bolivia, a colorful dark country
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Moya Eva
23 April 2014 | Bolivia, Copacabana
Dit landschap!
Terwijl ik woorden probeer te vinden het te beschrijven komen er alleen maar clichés in me op. Op het puntje van mijn stoel, met ingehouden adem en kippenvel in mijn nek kijk ik door de vieze ruit van de bus. Glooiend rode heuvels met felgroene vlekken mos. De bus maakt een bocht: een vallei met vrolijke reusachtige treurwilgachtige bomen, daaronder huisjes van rode aarde zonder dak. Nog een bocht: pancake bergen met scherpe hoekige ruggengraten. Meters hoge cactussen met gele bloemen genageld tegen de stijlopstaande rode plakken steen. Volgende bocht: lage mosgroene glooiende heuvels die me doen denken aan de schilden van mega oude schildpadden. Je weet dat ze keihard zijn, maar door hun glooiingen en begroeiing lijken ze aaibaar en zacht.
Dan plotseling een slingerende lege rivierbedding die de heuvels scheidt van de bergen met laagjes in feestkleuren. Laagje diepblauw, laagje roze, laagje wit, laagje rood, oranje, babyblauw,grijs, groen, geel... Alsof iemand niet kon kiezen welke kleur hij de berg wilde hebben en er keer op keer weer een nieuwe laag gekleurd zand over uitgestrooid heeft.
Reusachtige rotsblokken op een vlakke vlakte volgen, dan wat Hollandse duinen en een canyon in de kleuren oranje en geel.
Zoveel landschappen trekken aan me voorbij dat het me niet lukt ze allemaal mee te schrijven. Stress. Stress ook voor de lama's die we elke 10 minuten dreigen dood te rijden omdat ze staan te dromen op de weg. De bestuurder redt agressief levens door langdurig te toeteren.
Zo nu en dan stoppen we bij een dorp van drie huizen om een oude vrouw met twee lange zwarte vlechten, een grote hoed, gekleurde kniehoge wijde rokken en een kind in bonte doeken gewikkeld op de rug, de bus in te laten. De gezichten van deze oude (of nog niet zo oude) mensen zijn indrukwekkend. Gekreukeld als rozijnen zijn ze, maar mooi. De zon werpt diepe schaduwen in de groeven van hun gezichten.
Bij zoveel cliché schoonheid van natuur en mens horen cliché gedachten. en dus praten we over hoe gelukkig we zijn met ons lot uit de loterij. Dat we naar school kunnen, niet leven onder een dictatuur, er voor ons gezorgd wordt als we ziek zijn. Want dat dit niet vanzelfsprekend is zie je hier overal om je heen.
De schaduwzijde van dit beeldschone land: de armoede. Ik kan er niet goed tegen. Als ik in een lux hostel in de zon zit kan ik niet stoppen met denken dat het net zo goed mij had kunnen overkomen: geboren worden voor de straat. Echt afhankelijk zijn van de goedheid van de mensen om je heen omdat je blind bent, gehandicapt of simpelweg nooit naar school bent gestuurd en geboren zonder talent voor business en het bespelen van een instrument.
Als mijn hoofd begint te malen denk ik: bij de eerst volgende bank pin ik 100 euro en deel het uit. In brokken van 10 en 5 zodat iemand een keer een dag goed kan eten of een nieuw kledingstuk kan kopen. In nederland verdien ik het zo, hier is het voor sommigen een maandloon. Of ik denk: ik specialiseer me later in staaroperaties. Relatief simpel en snel zouden zo veel mensen geholpen kunnen zijn. Je kunt niet om de blindheid heen op straat...
En dan waren daar de mijnen van Potosi.
Mensen van 13 tot dood, vuile gezichten, vermoeide ogen. Pachamama is alcoholist, een slok voor haar, een slok voor hen. De bijna pure alcohol spoelt het stof uit de kelen, gehoest doet de rest. Met dinamiet en 3 andere elementen voor een explosie bij elkaar in een juttenzak op onze rug kruipen we door gangen die voor maatjes 38 bijna te krap zijn. losstaande verdacht gecontrueerde ladders brengen ons naar andere lagen in de uitgemolken berg. Als het niet de werkplek van duizenden mensen was geweest had ik intens genoten van het geklauter door de donkere gangen, maar nu voelde het als aapjes kijken. Wij die voor ons plezier geld neerleggen om de dagelijkse nachtmerrie van zovelen te kunnen beleven. Maar enkel voor 2 uurtjes, want dan zouden we weer naar het licht geleid worden, en onder het genot van een restaurant maaltijd bespreken wat we gezien hadden die morgen. Het is zo oneerlijk.
En nu ik dit gezien heb, moet ik geen zilver meer kopen omdat ik weet hoe er mensen voor sterven aan kanker en in dronken staat misplaatste explosieven? of moet ik massaal zilver inslaan omdat ik gezien heb hoe mensen erdoor hun families te eten kunnen geven en hoe mensen met vuile kleding als alcoholisten in de straat sterven als er geen werk voor ze is?
Donkere kanten van een land dat gelukkig ook zo veel kleuren kent. De doeken van de vrouwen op straat zijn zo bond gekleurd dat het pijn doet aan je ogen in de felle zon die hier toch bijna dagelijks schijnt. De mensen zijn warm en liefdevol en praten met trots over hun president Evo Morales. De eerste inheemse leider in de geschiedenis van Bolivia, die ondanks zijn soms bizare uitspraken bij gebrek aan opleiding, relatief correct is en het land in op vele punten in de goede richting stuurt. Let the future be bright please!
Terwijl ik woorden probeer te vinden het te beschrijven komen er alleen maar clichés in me op. Op het puntje van mijn stoel, met ingehouden adem en kippenvel in mijn nek kijk ik door de vieze ruit van de bus. Glooiend rode heuvels met felgroene vlekken mos. De bus maakt een bocht: een vallei met vrolijke reusachtige treurwilgachtige bomen, daaronder huisjes van rode aarde zonder dak. Nog een bocht: pancake bergen met scherpe hoekige ruggengraten. Meters hoge cactussen met gele bloemen genageld tegen de stijlopstaande rode plakken steen. Volgende bocht: lage mosgroene glooiende heuvels die me doen denken aan de schilden van mega oude schildpadden. Je weet dat ze keihard zijn, maar door hun glooiingen en begroeiing lijken ze aaibaar en zacht.
Dan plotseling een slingerende lege rivierbedding die de heuvels scheidt van de bergen met laagjes in feestkleuren. Laagje diepblauw, laagje roze, laagje wit, laagje rood, oranje, babyblauw,grijs, groen, geel... Alsof iemand niet kon kiezen welke kleur hij de berg wilde hebben en er keer op keer weer een nieuwe laag gekleurd zand over uitgestrooid heeft.
Reusachtige rotsblokken op een vlakke vlakte volgen, dan wat Hollandse duinen en een canyon in de kleuren oranje en geel.
Zoveel landschappen trekken aan me voorbij dat het me niet lukt ze allemaal mee te schrijven. Stress. Stress ook voor de lama's die we elke 10 minuten dreigen dood te rijden omdat ze staan te dromen op de weg. De bestuurder redt agressief levens door langdurig te toeteren.
Zo nu en dan stoppen we bij een dorp van drie huizen om een oude vrouw met twee lange zwarte vlechten, een grote hoed, gekleurde kniehoge wijde rokken en een kind in bonte doeken gewikkeld op de rug, de bus in te laten. De gezichten van deze oude (of nog niet zo oude) mensen zijn indrukwekkend. Gekreukeld als rozijnen zijn ze, maar mooi. De zon werpt diepe schaduwen in de groeven van hun gezichten.
Bij zoveel cliché schoonheid van natuur en mens horen cliché gedachten. en dus praten we over hoe gelukkig we zijn met ons lot uit de loterij. Dat we naar school kunnen, niet leven onder een dictatuur, er voor ons gezorgd wordt als we ziek zijn. Want dat dit niet vanzelfsprekend is zie je hier overal om je heen.
De schaduwzijde van dit beeldschone land: de armoede. Ik kan er niet goed tegen. Als ik in een lux hostel in de zon zit kan ik niet stoppen met denken dat het net zo goed mij had kunnen overkomen: geboren worden voor de straat. Echt afhankelijk zijn van de goedheid van de mensen om je heen omdat je blind bent, gehandicapt of simpelweg nooit naar school bent gestuurd en geboren zonder talent voor business en het bespelen van een instrument.
Als mijn hoofd begint te malen denk ik: bij de eerst volgende bank pin ik 100 euro en deel het uit. In brokken van 10 en 5 zodat iemand een keer een dag goed kan eten of een nieuw kledingstuk kan kopen. In nederland verdien ik het zo, hier is het voor sommigen een maandloon. Of ik denk: ik specialiseer me later in staaroperaties. Relatief simpel en snel zouden zo veel mensen geholpen kunnen zijn. Je kunt niet om de blindheid heen op straat...
En dan waren daar de mijnen van Potosi.
Mensen van 13 tot dood, vuile gezichten, vermoeide ogen. Pachamama is alcoholist, een slok voor haar, een slok voor hen. De bijna pure alcohol spoelt het stof uit de kelen, gehoest doet de rest. Met dinamiet en 3 andere elementen voor een explosie bij elkaar in een juttenzak op onze rug kruipen we door gangen die voor maatjes 38 bijna te krap zijn. losstaande verdacht gecontrueerde ladders brengen ons naar andere lagen in de uitgemolken berg. Als het niet de werkplek van duizenden mensen was geweest had ik intens genoten van het geklauter door de donkere gangen, maar nu voelde het als aapjes kijken. Wij die voor ons plezier geld neerleggen om de dagelijkse nachtmerrie van zovelen te kunnen beleven. Maar enkel voor 2 uurtjes, want dan zouden we weer naar het licht geleid worden, en onder het genot van een restaurant maaltijd bespreken wat we gezien hadden die morgen. Het is zo oneerlijk.
En nu ik dit gezien heb, moet ik geen zilver meer kopen omdat ik weet hoe er mensen voor sterven aan kanker en in dronken staat misplaatste explosieven? of moet ik massaal zilver inslaan omdat ik gezien heb hoe mensen erdoor hun families te eten kunnen geven en hoe mensen met vuile kleding als alcoholisten in de straat sterven als er geen werk voor ze is?
Donkere kanten van een land dat gelukkig ook zo veel kleuren kent. De doeken van de vrouwen op straat zijn zo bond gekleurd dat het pijn doet aan je ogen in de felle zon die hier toch bijna dagelijks schijnt. De mensen zijn warm en liefdevol en praten met trots over hun president Evo Morales. De eerste inheemse leider in de geschiedenis van Bolivia, die ondanks zijn soms bizare uitspraken bij gebrek aan opleiding, relatief correct is en het land in op vele punten in de goede richting stuurt. Let the future be bright please!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
