Inhaalslag 2.0! HEHE

Zo, of jullie - en wij - even geduld hebben: internet is dramatisch. Het volgende stukje heb ik al minstens 4x getypt maar om verschillende redenen weigerde het online te verschijnen.

Dit stukje beschrijft gebeurtenissen tussen de vorige 2 blogs in: vanaf de laatst weken in Chili tm begin Bolivia.

MENDOZA (begin maart)
Na al die natuur en dorpjes kan ik je vertellen dat ik wel craving had naar een stad (en naar een empanada frita de queso natuurlijk). Mendoza is een stad maar was uitgestorven ivm een onzichtbaar carnaval. Het staat bekend om zijn wijn en zodoende kwamen we op onze eerste avond, gaar na zo´n 18h bus, al per ongeluk op een wijnproeverij terecht - of zeg maar gerust goedkoop zuipfestijn. De echte wijngaarden waren een stuk romantischer. Op onze fiets gingen we langs enkele en staken zowaar echt iets op over wijn.

SANTIAGO
Volgende bestemming was Santiago, een echte stad-stad! Hier hadden we meerdere slaapplaatsen. De eerste was bij een Frans meisje, dat samen met twee vriendinnetjes een hafljaar in Santiago studeerde. 2 nachtjes sliepen we in een hostel omdat dat beter uit kwam (een van deze avonden bezochten we geneeskundegenootjes Thimo en Auke :) ). De beste slaapplaats was echter bij de Chileense Daniela (in El Calafate ontmoet), haar vriendje, ouders, zus en vriendin van de zus. Dit waren de liefste mensen ooit. Ik was nog nooit ergens zo warm welkom geheten, ze kookten de lekkerste dingen en wilden alles over Nederland weten. De zus sprak 0 Engels en wij obviously niet vloeiend Spaans wat betekende dat ongeveer alles in beide talen werd gezegd; superleerzaam. Ook leerden zij ons een zeer belangrijk gezegde:
'Lo comido y lo bailado no te quita nadie': wat je danst en eet pakt niemand van je af. En dat hebben we geweten! Ik noem: humitas (maiscakejes), cafe con piernas (koffie geserveer door vrouwen met veeel te korte rokjes), mote con quisillos (gedroogde perzik met een soort rijst in een superzoet drankje) en terremoto (letterlijk: earthquake, zoete witte wijn, ananasijs, granadine en fernet (sterkte drank), zo genoemd omdat je na een glas hiervan niet meer recht zou moeten kunnen lopen).
Nog een dicho: 'Guatita llena, corazon contento': volle maag, gelukkig hart. Allemaal waarheden als een lobo. En als we niet uitkijken, gaan we er nog zo uit zien ook.
'En Chile mas se quiere al amigo cuando es forastero'. Oftewel: Chilenen houden van buitenlanders. Na onze warme ontvangst in Santiago vervolgden we onze reis naar

VALPARAISO
Hier hadden we afgesproken met de Chileense vrouwen Ruth & Jessica en de Duitse Marlene, alledrie ontmoet op ons enige dagje in Uruguay, 2 maanden geleden. Waar we in het begin nog dachten dat we zelf dingen moesten ondernemen en na 2 nachten misschien een hostel moesten vinden om hen niet tot last te zijn, werd al snel duidelijk dat zij juist zo veel mogelijk tijd met ons wilden doorbrengen en we geen andere keus hadden dan ons verblijf steeds een dag te verlengen.
Een dag zag er als volgt uit: we stonden om 11:00 op, ontbeten met brood, de hherlijkste avocado's, het lekkerstre fruit (met nutella!) van de markt om de hoek en rode wijn. Dit duurde even en voor we het wisten was het al een uur of 17:00, dus liepen we tot het donker werd door de stad en keerderen terug om (jawel) te eten, en wel een heerlijke gezonde maaltijd door Ruth bereid.
Ze lachten over hoe veel we aten en over dat ik altijd honger had, kletsten over onzin maar ook over Chili. In de 5 dagen en nachten die we in Valparaiso verbleven, hebben we iets van de stad gezien, maar vooral veel van de cultuur, het eten en de zorgzaamheid van de Chilenen. Toen we afscheid namen moest Ruth huilen. Wederom verlieten we ons thuis, en wel ons meest vertrouwde thuis tot nu toe.

SAN PEDRO DE ATACAMA
Hier is zo veel te doen dat we niet wisten waar te beginnen. De eerste ochtend huurden we fietsen en fietsten we samen met twee Duitse meisjes nar de Valle de la Luna. We begonnen om 11:00 en moesten terug zijn om 16:00 - we hadden precies het heetste gedeelte van de dag te pakken. Bewapend met water en bandana's fietsten we eenzaam door de woestijn en onze koppigheid werd beloond: we hadden de prachtige Valle de la Luna helemaal voor ons zelf.
Wat een contrast met de volgende dag. We boekten een tour naar Laguna Cejar, een soort dode zee, en we voelden ons net sardientjes in een blikje toen we met de bus van A naar B naar C werden vervoerd.
De dag hierna stonden we megavroeg op om de zonsopgang bij de geisers te zien. Het was heel koud (-8 graden) en tegen al mijn verwachtingen in was het Eva die een beetje last had van de hoogte en niet ik. Wederom waren we verre van alleen. Maarrrr tegenover dit alles stonden de geisers, die gigantische wolken hete stoom de lucht in spoten. Misschien nog wel het leukste van alles was het 'bad'. Verwarmd door de geisers wat dit tussen de 20 en 40 graden. Het grootste gedeelte van de tijd was het bibberen geblazen, totdat er een stroom hete stoom langs kwam, wat iedereen ofwel deed kreunen van genot ofwel deed gillen van schrik. Dit moet er ongetwijfeld zeer gezellig uit hebben gezien.
We besloten twee Israelische jongens (ontmoet bij de geisers) de volgende dag te vergezellen op de goedkoopste maar hopelijk toch betrouwbare tour naar de zoutvlakte van Uyuni. De bewuste ochtend werden we 45 min te laat opgepikt en weigerde de buschauffeur bijna een Duits stel mee te nemen on der het mom van 'er is een atuo kapot'. Bij de grens vertrokken de auto's en toevallig genoeg vertrok er geen 1 met minder dan 6 personen (zonder het stel waren wij precies met 6..) Na zeer lang aandringen kreeg het stel een alternatief, maar wij waren bang dat de toon was gezet.
Onze chauffeur (Mario) was een jonge stille macho-Boliviaan die verliefd was op zijn auto. Hij gaf ons 20 min per 'mirador' en mompelde dat hij een chauffeur was en geen gids, als we te ingewikkelde vragen stelden.
Net als in Patagonie (het zuiden van Chili en Argentinie) was er leegte, maar ditkeer afgewisseld met zachte duinachtige bergen gekleurd in alle mogelijke tinten rood. Dit veranderde in de mooiste mosgroene heuvels en vervolgens in DE Salar: witte zoutvlakte 360 graden, zo ver als het oog reikt. Volgens mij is Eva in de vorige blok al haar boekje tebuiten gegaan in het uitgebreid beschrijven van landschappen, dus dat zal ik jullie besparen. Het was gewoon prachtig.

Zo, nu zijn jullie weer een beetje bij :) Tot zeer snel (24 nachtjes slapen)!