THE HIKE - deel 1

Eva:
Dus, hoe is onze bittere trektocht door het ijskoude en winderige patagoniê ons vergaan? Winderig was het inderdaad, zeg maar gerust stormig. Alsof we net 10 liter pisco gedronken hadden liepen we zwalkend tegen de wind in te boxen om op het pad te blijven. Af en toe werd een van ons met backpack en al de stekelbosjes in geslingerd. De noodkreet was dan niet te horen door het gebulder van de storm. De wind pikte mijn backpackregenhoes binnen 10 minuten van mijn backpack en plantte het honderd meter verderop in een boom. Niets te klagen over het avontuurlevel van het eerste uur van onze voettocht, maar daar hield het dan ook wel een beetje op. Het was niet half zo koud als we gedacht hadden, Moya en ik bleken een sterteam i.p.v. "Jut-en-Jul-voor-het-eerst-op-vakantie" bij het opzetten van onze tent, het regende lang niet elke dag en we zijn niet eens een puma tegen gekomen. De hunkering naar avontuur begon gevaarlijke vormen aan te nemen en ik kon mijn geluk dan ook niet op toen ik eindelijk eens na een regenachtige nacht met weinig slaap door koude voeten drijvend in ons minitentje wakker werd en in kleding klef van ochtenddauw en oude regen van de dag ervoor, zompend in mijn schoenen en mijn schoenen zompend in de modder, naar ons gasje liep om voor de derde dag op rij hemelse oatmeal te bereiden. Eindelijk de koude voeten waar ik me mentaal op voorbereid had. Een beetje afzien, een beetje avontuur.

We deelden dit avontuur met vele anderen. Helaas. Na een dag mopperen over files op het pad en overlopende WC's op de camping besloten we onze medemens maar te accepteren en doopten we velen van hen tot onze vrienden in het kamp en concurrenten op de weg. Wij en onze backpacks. Samen draafden we elke file met gemak voorbij, en niemand ons. We liepen de trails in de helft van de aangegeven tijd, zetten in enkele minuten onze tent op, kookten een feestmaal voor onszelf en hadden zo nog uren de tijd voor onze nieuwgevonden vrienden.
Ik stel u voor aan:
"De chileense zussen" Barbara en Luce, die ons alles vertelden over de schoolsystemen in chili.
"De duitsers" Ube en Nicolien, een duits stel van 35 waarbij we tot de laatste dag nodig hadden te ontdekken of ze al dan niet een stel waren, maar waarmee we na 1 dag al genoeg inside jokes hadden om een week lang samen te lachen.
"De polen", een stel van 30 dat we van een hongerdood gered hebben door hen pasta te geven nadat ze al hun eten voor een week hadden weggegooid omdat un gasfles op dag 1 ontploft was en onbereidbaar eten dat toch alleen maar gewicht is. Raadsels voor in de avonduren hadden ze wel genoeg.
"De 3 Amerikanen" Henry, Kate en Christine. Onze leeftijd en samen waren we topkoks.
"De fransoos" Bruno, hij gooide kokend water over Moya's arm, en dat is waar de vriendschap begon. Om 4 uur 's nachts, met enkel het licht van onze hoofdlampen, beklommen we als mijnwerkers bergenom onszelf daarna hijgend in onze slaapzakken te nestelen en zo als 3 wormpjes de zon langzaam op te zien komen.
En tenslotte onze Chileense vriend Ghaime, die aan het werk was als "porter" en alle afstanden dus aflegde met 25 kilo aan andermans spullen op zijn rug. Hij bakte 's ochtends pannekoeken voor ons, zong gehurkt op een rots liedjes terwijl hij zichzelf begeleidde op gitaar, propte ons vol met koekjes, nootjes en gedroogd fruit. Hij verzorgde een taart voor Moya toen we na onze 5 daagse tocht opnieuw met alle bovengenoemde nieuwe vrienden in een cafe afspraken om haar verjaardag te vieren. Nu allemaal met schoon gewassen haren, naar bloemetjes ruikende kleding, pizza en bier.

Mensen zijn lief en life is good!