THE HIKE - deel 2
Door: Moya
Blijf op de hoogte en volg Moya Eva
21 Februari 2014 | Argentinië, San Carlos de Bariloche
Moya:
Na El Calafate maakten we ons dus klaar voor wat ons grote Patagonie-avontuur moest wordenÑ de W-trail in nationaal park Torres del Paine, Chili. In Puerto Natales huurden we de benodigde spullen, sloegen noten, oatmeal, gedroogd fruit en paste met saus in en toen konden we op pad.
Op dag 1 waaide het 75 km/h en lukte het me in het begin niet om de razende Eva bij te houden. Het landschap was surrealistisch - dode bomen, bizar blauw water en een gletsjer bij elkaar - en niet altijd even mooi. Nadat we de tent eerst af moesten breken omdat we hem op illegaal gebied haden gezet, zetten we hem heel strategisch tussen de bomen en sliepen redelijk heerlijk (campamento Grey).
Op dag 2 kreeg ik de smaak te pakken en kon ik in Eva's voetsporen blijven. Bemiezerd kwamen we in campamento Italiano aan, waar we wederom niet konden douchen.
Dag 3 konden we onze backpacks in het kamp laten en vederlicht door de Vallee Francaise huppelen. TOTDAT Eva haar hoofd in de wolken stak ipv naar haar voeten te kijken en door haar enkel ging. Gelukkig was recht-zo-die-gaat geen probleem en had dit eigenlijk geen enkele (haha) invloed op ons gehuppel/tempo. Veel eerder dan de aangegeven tijd op de kaart bereikten we campamento Quernos, waar we illegaal konden DOUCHEN in de veel te luxe refugio voor neppe mensen.
Op dag 4 werd Eva dolgelukkig wakker met natte voeten, dat was nog eens 'avontuurlijk'!!! Ondertussen haden we al wat vrienden gemaakt: oa een Duits stel dat ons Speedy & Gonzalez noemden & een Chileen, die als 'porter' zeker 25 kg voor andere mensen droeg, pannenkoeken voor ons bakte als ontbijt en voor (godzijdank) korte tijd Eva's haas was. Hoewel dag 1&2 nog zozo waren was de natuur op dag 3&4 prachtig. Van de 'miradors' maakten we dankbaar gebruiken door voorbij 20-man grote groepen Japanners te sprinten (die heel lief 'hola' zeiden, mar stil bleven op het terug gekaatste 'como estas?') Weer veel te vroeg moesten we een plekje zoeken op het betaalde 'Chileno' omdat het gratis 'Torres' dicht was. Uit wraak douchten we weer in de refugio en betaalden lekker niet. Eva begon naast haar enkel ook meer last te krijgen van haar knie en omdat het bij mij eigenlijk te voorspoedig ging - en omdat het ook niet anders kon met 3 wankele pan-stove-gasconstructies per vierkante meter - besloot een Franse vriend kokend water over mijn arm heen te gooien.
Op dag 5 was ik JARIG (21) en stonden we om 4:00 uur op om als mijnwerkers (met hoofdlamp) door het pikkedonker naar de Torres te klauteren en dar de zonsopgang te zien in onze slaapzak. Hierna braken we ons tentje voor de laatste keer af, maakten onze laatste meters en keerden terug naar Puerto Natales. Hier was de afterparty en ik kreeg wijn, (2x) taart, NUTELLA en niet te vergeten een vriendschapsbandje, waar ik echt niet te oud voor ben en dat we binnenkort heel mooi in elkaar gaan knutselen. En dat was ons avontuur! Superleuk (hiken!) en gezellig, mar niet zo heftig avontuurlijk als we hadden verwacht en vooral Eva had gewild. Ongetwijfeld komt dat nog een ander keertje. Wordt vervolgd!
Na El Calafate maakten we ons dus klaar voor wat ons grote Patagonie-avontuur moest wordenÑ de W-trail in nationaal park Torres del Paine, Chili. In Puerto Natales huurden we de benodigde spullen, sloegen noten, oatmeal, gedroogd fruit en paste met saus in en toen konden we op pad.
Op dag 1 waaide het 75 km/h en lukte het me in het begin niet om de razende Eva bij te houden. Het landschap was surrealistisch - dode bomen, bizar blauw water en een gletsjer bij elkaar - en niet altijd even mooi. Nadat we de tent eerst af moesten breken omdat we hem op illegaal gebied haden gezet, zetten we hem heel strategisch tussen de bomen en sliepen redelijk heerlijk (campamento Grey).
Op dag 2 kreeg ik de smaak te pakken en kon ik in Eva's voetsporen blijven. Bemiezerd kwamen we in campamento Italiano aan, waar we wederom niet konden douchen.
Dag 3 konden we onze backpacks in het kamp laten en vederlicht door de Vallee Francaise huppelen. TOTDAT Eva haar hoofd in de wolken stak ipv naar haar voeten te kijken en door haar enkel ging. Gelukkig was recht-zo-die-gaat geen probleem en had dit eigenlijk geen enkele (haha) invloed op ons gehuppel/tempo. Veel eerder dan de aangegeven tijd op de kaart bereikten we campamento Quernos, waar we illegaal konden DOUCHEN in de veel te luxe refugio voor neppe mensen.
Op dag 4 werd Eva dolgelukkig wakker met natte voeten, dat was nog eens 'avontuurlijk'!!! Ondertussen haden we al wat vrienden gemaakt: oa een Duits stel dat ons Speedy & Gonzalez noemden & een Chileen, die als 'porter' zeker 25 kg voor andere mensen droeg, pannenkoeken voor ons bakte als ontbijt en voor (godzijdank) korte tijd Eva's haas was. Hoewel dag 1&2 nog zozo waren was de natuur op dag 3&4 prachtig. Van de 'miradors' maakten we dankbaar gebruiken door voorbij 20-man grote groepen Japanners te sprinten (die heel lief 'hola' zeiden, mar stil bleven op het terug gekaatste 'como estas?') Weer veel te vroeg moesten we een plekje zoeken op het betaalde 'Chileno' omdat het gratis 'Torres' dicht was. Uit wraak douchten we weer in de refugio en betaalden lekker niet. Eva begon naast haar enkel ook meer last te krijgen van haar knie en omdat het bij mij eigenlijk te voorspoedig ging - en omdat het ook niet anders kon met 3 wankele pan-stove-gasconstructies per vierkante meter - besloot een Franse vriend kokend water over mijn arm heen te gooien.
Op dag 5 was ik JARIG (21) en stonden we om 4:00 uur op om als mijnwerkers (met hoofdlamp) door het pikkedonker naar de Torres te klauteren en dar de zonsopgang te zien in onze slaapzak. Hierna braken we ons tentje voor de laatste keer af, maakten onze laatste meters en keerden terug naar Puerto Natales. Hier was de afterparty en ik kreeg wijn, (2x) taart, NUTELLA en niet te vergeten een vriendschapsbandje, waar ik echt niet te oud voor ben en dat we binnenkort heel mooi in elkaar gaan knutselen. En dat was ons avontuur! Superleuk (hiken!) en gezellig, mar niet zo heftig avontuurlijk als we hadden verwacht en vooral Eva had gewild. Ongetwijfeld komt dat nog een ander keertje. Wordt vervolgd!
-
21 Februari 2014 - 18:55
Dagmar:
Lieve meiden, er ligt een rijke toekomst voor jullie in het verschiet: als het dokter-zijn straks te weinig avontuurlijk is, worden jullie gewoon hike-instructeur. En als ook dat het niet wordt is een toekomst als schrijver nog een optie. Want zelfs ogenschijnlijk saaie momenten krijgen bij jullie nog kleur. Een feest om jullie verhalen te lezen. En jullie zijn nog niet op de helft dus nog vele avonturen te gaan; ik kijk er naar uit.
Heel veel dikke kussen, Dagmar -
23 Februari 2014 - 12:59
Sheila:
Lieve avonturiers in wording,
Als jullie het avontuur niet vinden dan vindt het avontuur jullie! Het komt vast wel goed.
Voor ons klinken de verslagen avontuurlijk, maar misschien is dat deels jullie schrijfkunst inderdaad.
Leuk om oude/nieuwe talenten te (her)ontdekken ;)
Hoop en verwacht dat alle lichamelijke ongemakken inmiddels beter gaan?!
Wij zijn weer op het thuisfront en genieten van een vanzelfsprekende aanwezigheid van internet.
Geniet en veel liefs,
Sheila -
28 Februari 2014 - 10:09
Alet:
via Nawa,Hester vind ik vanmorgen een briefje met de gegevens van jullie blog,nieuwsgierig als ik ben heb ik met veel plezier jullie bevindingen gelezen.Wat fijn dat jullie dit samen kunnen doen.Dit worden later hele mooie herinneringen.Wens jullie nog een heel mooi vervolg van de reis toe!!liefs, Alet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
